Nee. Ik bedoel primair dat onze planeet nú al, ecologisch gezien, enorm overbevolkt is met mensen. Van onze soort bestaan veel te veel exemplaren, wanneer je hem vergelijkt met de hoeveelheid leden van andere zoogdierspecies van ons formaat. Van geen enkele andere lid der mammalia van gemiddelde lichamelijke omvang hebben er ooit in de evolutionaire geschiedenis zoveel stuks tegelijkertijd geleefd als van de onze. Kijk naar de andere primaten. Nooit hebben zij per soort in een hoeveelheid van honderd miljoen onze aarde bevolkt, laat staan één miljard. En tegenwoordig worden ze grotendeels met uitsterven bedreigd. Onze mensaapverwanten zijn zelfs nog slechter af. En zo is het gesteld met veel huidige grote soorten. Welke van hen haalt de tien miljoen stuks? Volgens mij geen enkele. Velen bestaan slechts uit enkele tienduizenden exemplaren. Slechts sommigen hebben meer dan één miljoen leden.
Van Homo sapiens lopen er meer dan zeven miljard rond! Dat is dus niet alleen belachelijk veel in verhouding tot alle andere vergelijkbare zoogdiergroepen. Nee, het is veel erger. Zijn existentie verdringt, enkel en alleen al door aantal en manier van leven, alle andere dier- en plantensoorten op onze planeet en zorgt daarnaast wellicht nog voor het broeikaseffect. Uiteraard kan zijn aantal nog een tijdlang toenemen, zonder dat hij honger lijdt. Ten eerste dus door nauwelijks voedsel meer te verspillen en daarna door alle nog bestaande ongerepte natuur te verwoesten en geschikt te maken voor landbouwgrond. Want elk mens heeft voor zijn bestaan een stukje aarde nodig (voor voedselverbouwing, huisvesting, infrastructuur etc.). En die kan hij alleen verkrijgen door dat stukje van de nog resterende andere soorten af te pikken. Want die kunnen nu eenmaal toch niets tegen de mens beginnen. En natuurlijk kan onze soort in de toekomst zijn behoefte aan energie leren matigen en overgaan tot duurzamere vormen ervan. Kortom, de mens zou het wellicht een aardige tijd, met veel meer leden dan de huidige zeven miljard, kunnen uithouden; mét energie en zónder honger. Maar waarschijnlijk wel zwetend in een warmer atmosfeer.
Maar in wat voor een wereld? In een wereld die praktisch ontdaan is van alle natuur! Willen we dat? Willen we leven zonder bossen, oerwouden of jungles? Willen we een vernietiging van alle nog overgebleven natuurlijke flora en fauna? Willen we een einde aan de biodiversiteit? Zijn we zo egoïstisch en onnozel? En als alle grond tenslotte omgeploegd en geëxploiteerd is en de mens nog steeds in aantal blijft toenemen. Wat dan? Dan zal de honger uiteindelijk toch toeslaan. Want de mensheid groeit weliswaar, maar de aarde groeit helaas niet mee.
Conclusie: de vaak gevoerde discussies over of Malthus gelijk had/heeft of niet, wat zijn bevolkingstheorie betreft, zijn zinloos. In deze discussies wordt doorgaans alleen maar gekeken naar demografische, economische en voedselvoorzienende, oftewel antropocentrische aspecten. Maar aan de ecologische gevolgen wordt, over het algemeen, totaal voorbijgegaan. De wereld is nú al overbevolkt. We maken nú al de natuur kapot. En dat ondanks de goedbedoelde activiteiten van milieu- en natuurbeschermers. Want ook de huidige, door vele regeringen ingestelde, natuurreservaten zullen het uiteindelijk moeten ontgelden door de ongebreidelde menselijke bevolkingsaanwas. Het zullen in de toekomst, met veel geluk, nog slechts eilandjes in uitgestrekte mondiale landbouwgebieden met stedelijke agglomeraties zijn. Zoals ik al zei: ieder mens heeft een lapje grond nodig. Natuurbescherming kan dus alleen effectief zijn als dat samengaat met het propageren van een klein gezin van maximaal twee kinderen als noodzakelijke grens. Natuurlijk het liefst op vrijwillig basis en anders met behulp van stimulerende regeringsmaatregelen. Dat is ook meteen de beste vorm van ontwikkelingshulp die de rijke landen de arme landen kunnen bieden. China is op dit moment het enige land dat de ernst van de situatie jaren geleden al heeft ingezien. Nu de rest nog.
Albert Jansen
